[…] kto mniema, że stoi, niech baczy, aby nie upadł.
— 1 List do Koryntian 10,12
Niestety, wiem dobrze, że muszą przyjść zgorszenia, i nic dziwnego, że człowiek upada. Jest jednak cudem, gdy ten człowiek powstaje z upadku i w tym stanie pozostaje. Piotr upadł i w ten sposób doświadczył, że jest człowiekiem. Także dzisiaj upadają cedry Libanu, które swoimi szczytami sięgają nieba, a nawet – co już przekracza wszelkie cudy – upadł anioł w niebie i Adam w raju. Czy zatem może dziwić, że chwieje się trzcina od silnego wiatru i gaśnie tlący się knot?
Marcin Luter
Rozważanie pochodzi z książki „Drogowskazy chrześcijanina na każdy dzień” wydanej przez wydawnictwo Warto, którą można kupić tutaj.