Nasza zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa […].
— List Pawła do Filipian 3,20
Tu na ziemi nie jesteśmy mieszkańcami, mającymi stałe miejsce i Królestwo niebieskie. Należymy wraz z Chrystusem do mieszkańców nieba, to znaczy do tamtego życia, na które oczekujemy i mamy nadzieję zbawienia, tak jak tamci żydzi w Babilonie, i że doczekamy tego, że na zawsze zostaniemy braćmi i panami. Ponieważ jednak musimy pozostawać jeszcze tak długo, jak Bóg zechce w tej nędzy w naszym Babilonie, to winniśmy postępować tak, jak i tamtym polecono, współżyjąc z ludżmi, jedząc i pijąc, utrzymując dom, uprawiając rolę, zarządzając, zachowując z nimi pokój, prosząc za nich w modlitwach, aż nadejdzie godzina, gdy zostaniemy stąd zabrani do domu (Księga Jeremiasza 29,4-7).
Marcin Luter
Rozważanie pochodzi z książki „Drogowskazy chrześcijanina na każdy dzień” wydanej przez wydawnictwo Warto, którą można kupić tutaj.