Lecz On nasze choroby nosił, nasze cierpienia wziął na siebie. […] On zraniony jest za występki nasze, starty za winy nasze. Ukarany został dla naszego zbawienia, a jego ranami jesteśmy uleczeni
— Księga Izajasza 53,4–5
Głoszone jest tu najwspanialsze, niosące pociechę kazanie o Chrystusie, naszym Zbawicielu – naszymi słowami a nawet myślami nigdy tego nie potrafilibyśmy uczynić. W tamtym życiu będziemy czerpać wieczną radość i szczęście z tego, że Syn Boży tak bardzo się uniżył i wziął na siebie moje grzechy, a nawet nie tylko moje grzechy, ale grzechy całego świata, popełnione począwszy od Adama aż do ostatniego człowieka. On chciał to uczynić, cierpiał i umarł za nie, abym ja był bez grzechu i dostąpił wiecznego życia i zbawienia. Któż, choć jest to potrzebne, byłby w stanie powiedzieć czy pomyśleć, że cały świat z jego świętością, sprawiedliwością, potęgą i wspaniałością jest we władzy grzechu i nicością przed Bogiem i że jeśli ktoś chciałby być zbawiony i uwolniony od grzechów, winien wiedzieć, że wszystkie jego grzechy zostały złożone na ramiona Baranka. Dlatego Jan Chrzciciel wskazuje swoim uczniom tego Baranka i mówi: „Oto baranek Boży, który gładzi grzechy świata”. Czy chcesz wiedzieć, gdzie zostały złożone grzechy tego świata, by dostąpić odpuszczenia? Nie spoglądaj na zakon Mojżeszowy ani przeciwnie, ku szatanowi – tam znajdziesz grzechy budzące grozę i byłbyś zgubiony. Jeśli jednak chcesz poznać i znaleźć to miejsce, na którym grzechy świata zostały zgładzone i usunięte, spojrzyj na krzyż i na Baranka, na którego ramiona Pan położył wszystkie nasze grzechy i na nikogo innego.
Marcin Luter
Rozważanie pochodzi z książki „Drogowskazy chrześcijanina na każdy dzień” wydanej przez wydawnictwo Warto, którą można kupić tutaj.