A ujrzawszy, rozgłosili to, co im powiedziano o tym dziecięciu.
— Ewangelia Łukasza 2,17
Gdy chrześcijanin zaczyna poznawać Chrystusa jako swego Pana i Zbawiciela, który uratował go od śmierci i przeniósł do swego Królestwa i dziedzictwa, jego serce zostaje całkiem przemienione przez Boga, a On pragnie każdego do tego zachęcić. Gdyż nie ma dla niego większej radości ponad ten skarb poznania Chrystusa. Dlatego wychodzi do innych ludzi, naucza i napomina ich, wychwala i wyznaje Chrystusa, prosi i wzdycha, aby i oni mogli dojść do takiej łaski. Jest niespokojnym duchem, doświadczającym najwyższego spokoju, jaki jest w Bożej łasce i pokoju. Nie może on trwać w bezczynności, ale wciąż stara się i dąży ze wszystkich sił, i tylko po to żyje, by nieść między ludzi Bożą chwałę i uwielbienie.
Marcin Luter
Rozważanie pochodzi z książki „Drogowskazy chrześcijanina na każdy dzień” wydanej przez wydawnictwo Warto, którą można kupić tutaj.